Logistyka - kody kreskowe

wtorek, 3 maja 2016
Posted by Unknown
Historia
    Pierwsze kody kreskowe powstały w latach czterdziestych naszego stulecia. W tym okresie zostały podjęte badania nad możliwością zautomatyzowania odczytu informacji o towarach za pomocą specjalnych znaków i symboli. Było to w Stanach Zjednoczonych, a autorami tych badań byli Joe Woodland i Berny Silver. Efektem ich pracy było opatentowanie w 1949 roku pierwszego kodu kreskowego zwanego także, ze względu na swój wygląd, "tarczą strzelniczą" (bulls eye). Kod ten składał się szeregu ułożonych współśrodkowo jasnych i ciemnych pierścieni różnej grubości. Ze względu na problemy techniczne ten kod nie znalazł zastosowania w życiu codziennym.

    W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych przeprowadzono wiele udanych próbach stworzenia systemów identyfikacji towarów przy użyciu specjalnych znaków i symboli. Do rozwoju prac w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie (lata sześćdziesiąte) w znacznym stopniu przyczynił się gwałtowny rozwój supermarketów, w których nastawiono się na masową obsługę klientów.

Producenci i handlowcy ze Stanów Zjednoczonych i Kanady utworzyli na początku lat siedemdziesiątych stowarzyszenie mające opracować jednolite zasady znakowania towarów. Tak doszło do powstania kodu UPC (Universal Product Code). Kod ten był stosowany głównie do identyfikacji i ewidencjonowania towarów w supermarketach. Osiągnięcia amerykańskich specjalistów zainteresowały także wysoko uprzemysłowione kraje europejskie, które wychodząc na przeciw zapotrzebowaniu ze strony własnego handlu detalicznego, a nie chcąc uzależniać się od Stanów Zjednoczonych, wprowadziły własny jednolity system znakowania towarów.
    Zalety stosowanych głównie w handlu detalicznym kodów kreskowych zostały prędko zauważone także przez inne gałęzie gospodarki. Kody umieszczano na opakowaniach zbiorczych towarów, znakowano nimi elementy na liniach produkcyjnych, w bibliotekach, archiwach itp.
Czym jest kod kreskowy?
Kod kreskowy jest graficznym odwzorowaniem informacji za pomocą kresek i odstępów pomiędzy nimi. Umożliwia on kodowanie informacji w celu jej późniejszego szybkiego i bezbłędnego odczytu. Czytnik kodu składa się z elementu światłoczułego i źródła światła. Idea odczytu opiera się na tym, iż powierzchnie jasne odbijają światło, podczas gdy powierzchnie ciemne je pochłaniają. Czytnik błyskawicznie analizuje kod kreskowy i przetwarza go na zawartą w nim informację.

Standardy kodów
    Istnieje wiele różnych systemów kodów kreskowych m.in. EAN/UPC, Codabar, ITF, Code 39, Code 128 itd. Różnią się one układem kresek i możliwościami kodowania (cyfry, litery, ilość znaków). Znalazły zastosowanie w wielu dziedzinach: handel, przemysł, medycyna, transport itp. W handlu od prawie 20 lat używany jest system EAN/UPC i ten właśnie rodzaj kodu umieszczany jest na opakowaniach towarów, aby ułatwić ich obrót hurtowy i detaliczny. Zastosowanie kodu kreskowego ułatwiło prace ewidencyjno-kontrolne, wyeliminowało dużą ilość dokumentacji, udoskonaliło i przyspieszyło obsługę klienta, usprawniło prace inwentaryzacyjne i umożliwiło automatyczne sygnalizowanie braków w zaopatrzeniu itp.

Używanie kodu kreskowego
    Po pierwsze, zanim zaczniemy wykorzystywać kody kreskowe, musimy określić rodzaj kodu, który będziemy stosować. Zależeć on będzie przede wszystkim od celu, w jakim chcemy go użyć i obowiązujących standardów. Jednym z najpowszechniejszych zastosowań jest wykorzystanie kodu kreskowego do oznaczania towarów trafiających do sprzedaży hurtowej i detalicznej. W tym celu powinniśmy zastosować kod EAN. Aby jednak go używać musimy najpierw zarejestrować się jako jego użytkownicy i otrzymać swój numer identyfikacyjny.
    Po drugie, należy zapoznać się z zasadami i wymaganiami stosowania określonego rodzaju kodu kreskowego. Musimy poznać i przestrzegać reguły obowiązujące przy jego stosowaniu. Podstawowe z nich dotyczą - struktury numeru - parametrów jakościowych (wymagana dokładność odwzorowania, kontrast druku, umiejscowienie itp.). Są one bardzo ważne i decydują o czytelności kodu kreskowego.

System EAN
    Wykorzystywany jest on przede wszystkim do identyfikacji towarów znajdujących się w handlu hurtowym i detalicznym.

System jest nadzorowany, rozwijany i rozpowszechniany poprzez stowarzyszenie EAN International z siedzibą w Brukseli. Jego zadaniem jest wprowadzenie globalnego, międzybranżowego systemu identyfikacji i automatycznego przekazywania danych o produktach i usługach, opartego na standardzie akceptowanym w handlu miedzynarodowym. Polska reprezentowana jest w EAN International od 1990 roku poprzez organizację narodową - Centrum Kodów Kreskowych w Poznaniu.
    Kod EAN daje możliwość oznaczenia danego rodzaju towaru trzynastocyfrowym lub ośmiocyfrowym numerem identyfikacyjnym. Poza nim kod kreskowy nie zawiera żadnej innej informacji. Takie cechy jak nazwa czy cena "pobierane" są przy odczycie kodu z bazy danych uprzednio wprowadzonej do komputera.
Wykorzystanie kodu kreskowego pozwala na bardzo szybką i bezbłędną identyfikację danego towaru.
W systemie EAN oprócz podstawowych kodów EAN-8 i EAN-13 wykorzystywany jest także kod EAN-128 (oparty na kodzie Code128), który umożliwia zawarcie w numerze kodowym dodatkowych informacji (data produkcji, termin ważności, adres, numer serii itp.) wg ściśle określonych zasad. Stosowany jest on do znakowania opakowań wysyłkowych.

Struktura numeru
    EAN jest systemem międzynarodowym i przestrzegając jego zasad mamy pewność, że dany numer towaru jest niepowtarzalny na całym świecie. Jest to możliwe dzięki Międzynarodowemu Stowarzyszeniu EAN, które kontroluje przydzielanie numerów poprzez organizacje narodowe. Dlatego aby producent (dystrybutor) mógł oznaczać swoje towary kodem EAN musi zarejestrować się w systemie poprzez organizację krajową lub jej przedstawiciela. Wówczas otrzyma swój numer producenta i zakres numerów na swoje towary.
Występują dwie wersje kodu EAN: podstawowa trzynastocyfrowa (EAN-13) i skrócona ośmiocyfrowa (EAN-8), która ułatwia umieszczanie kodu na małych opakowaniach.

Kod EAN-13 zawiera 13 cyfr:
     Pierwsze trzy cyfry są numerem kraju. Polska przystępując do EAN International otrzymała numer 590,zatem towary wytworzone przez producentów zarejestrowanych w Polsce będą miały prefiks 590.
     Kolejne cztery do siedmiu cyfr oznaczają numer producenta lub dystrybutora i przydzielane są przez organizację krajową podczas rejestracji.
    Następne dwie do pięciu cyfr stanowią numer produktu, który przydzielany jest przez samego producenta (jednostkę kodującą) dla asortymentu wyrobów o tej samej nazwie, cenie, wadze, pojemności, kolorze, wielkości, składzie itp. Jeżeli inna seria towarów różni się którąkolwiek z tych cech konieczne jest nadanie innego numeru. (Jeżeli dany towar drożeje i zmienia się jego cena dla każdej sztuki towaru danego asortymentu nie trzeba zmieniać numeru kodu, gdyż cena wprowadzana jest w sklepie i odnosi się do danego numeru - może być łatwo zmieniona). Do obowiązków producenta należy pilnowanie, by ten sam numer produktu nie został przydzielony dwóm różnym produktom.
    Ostatnia cyfra jest cyfrą kontrolną wyliczaną według specjalnego algorytmu i służy do kontroli poprawności odczytu.

EAN-13
 numer kraju
 numer przedsiębiorstwa
 numer produktu
 cyfra kontrolna
   Numer towaru musi oznaczać konkretny ściśle określony, indywidualny rodzaj produktu. Jeżeli występują jakieś modyfikacje danego produktu muszą być im przydzielone inne numery. Poniższa tabela przedstawia, w jakich przypadkach zachodzi taka konieczność.
Wymagana zmiana numeru:
nowy produkt
zmiana producenta
nowa wersja produktu
zmiana nazwy
poważna zmiana opisu produktu
zmiana zawartości, cechy fizyko-chemicznej (budowa, skład chemiczny, smak, kolor itp.)
nowy rodzaj opakowania
zmiana wagi lub objętości
dołączenie gratisowego dodatku
promocyjna zmiana ceny
Nie wymagana zmiana numeru:
mało istotna zmiana składników
nieznaczna zmiana wagi
dołączony (wewnątrz) upominek
promocja konkursowa
zmiana graficzna opakowania
Ważne jest aby producent stosował się do powyższych zasad oraz nie dopuścił do powtórzenia się jednego numeru dla kilku towarów. Należy zatem w firmie prowadzić rejestr numerów produktów.



Kod EAN-8 zawiera osiem cyfr i składa się z numeru kraju, numeru produktu i cyfry kontrolnej. Numer produktu w tym przypadku jest przydzielany przez organizację krajową.
EAN-8
 numer kraju
 numer produktu
 cyfra kontrolna


 XXX
 XXXX
 K
 
Numer towaru w kodzie EAN-8 przydziela się tylko w uzasadnionych przypadkach, gdy nie ma żadnej możliwości umieszczenia na opakowaniu kodu EAN-13.
Do oznaczania wydawnictw stosowany jest kod kreskowy EAN-13. Wydawca musi najpierw zarejestrować się w systemie EAN. Przy znakowaniu książek kodem kreskowym EAN wykorzystuje się ich numer ISBN. Jeżeli książka nie posiada swojego numeru ISBN znakowana jest na zasadach jak inne towary.
Numer identyfikacyjny EAN-13 dla książki z wykorzystaniem jej numeru ISBN ma następującą strukturę:
prefiks dla kodowania książek
 numer ISBN bez ostatniego znaku kontrolnego
 cyfra kontrolna kodu EAN

978
 XXXXXXXXX
 K
 
Prefiks - jest to liczba "978" nadana przez EAN International dla kodowania książek.
Numer ISBN - nadany książce numer jednoznacznie ją identyfikujący. Numery ISBN są nadawane przez Krajowe Biuro ISBN które ma siedzibę w Bibliotece Narodowej, Al. Niepodległości 213, 00-973 Warszawa, tel.fax (0-22) 608-24-33.
Cyfra kontrolna - służy do wykrywania błędów odczytu kodu kreskowego. Obliczana jest ona według specjalnego algorytmu na podstawie poprzednich cyfr.
    Możliwe jest także zastosowanie dwu lub pięciocyfrowego dodatku do kodu kreskowego nazywanego "Add-on". Można w nim zawrzeć dodatkowe informacje np. oznaczenie wariantu wydawniczego. Numer "add-on" nie może zawierać informacji, które powinny znaleźć się w głównym numerze EAN-13, jednoznacznie identyfikującym książkę. Stosowanie numeru "add-on" jest nieobowiązkowe, umieszcza się go na odpowiedzialność wydawcy, dla jego własnych celów. Odczyt symbolu "add-on" przez czytnik kasowy nie jest obowiązkowy.
Przy znakowaniu periodyków (wydawnictw ciągłych) kodem kreskowym EAN wykorzystuje się ich numer ISSN. Jeżeli periodyk nie posiada swojego numeru ISSN znakowany jest na zasadach jak inne towary.
Numer identyfikacyjny EAN-13 dla periodyków z wykorzystaniem ich numeru ISSN ma następującą strukturę:
prefiks dla kodowania periodyków
 numer ISSN bez ostatniego znaku kontrolnego
 oznaczenie wydania
 cyfra kontrolna kodu EAN

977
 XXXXXXX
 XX
 K
 
Prefiks - jest to liczba "977" nadana przez EAN International dla kodowania wydawnictw ciągłych.
Numer ISSN - nadany wydawnictwu numer jednoznacznie go identyfikujący. Numery ISSN są nadawane przez Narodowy Ośrodek ISSN który ma siedzibę w Bibliotece Narodowej.
Oznaczenie wydania - są to dwie cyfry do oznaczania różnych wydań tego samego tytułu np. zeszyty specjalne o niestandardowej cenie. Przydatne są one gdy sam tytuł nie może jednoznacznie identyfikować towaru. Jeżeli wydawnictwo nie ma różnych wydań to wpisuje się "00". Można także wprowadzić na tej pozycji oznaczenie roku (dwie jego ostatnie cyfry).
Jeżeli wydawnictwo ma szereg numerów w tygodniu muszą być one traktowane jako oddzielny towar i mieć różny numer EAN. W tym celu w pozycji oznaczenia wydania stosuje się odpowiednie oznaczenia: zeszyt poniedziałkowy "01", wtorkowy "02", ... , niedzielny "07", sobotnio-niedzielny "26" ("2" - ilość obejmujących dni, "6" - sobota).
Cyfra kontrolna - służy do wykrywania błędów odczytu kodu kreskowego. Obliczana jest ona według specjalnego algorytmu na podstawie poprzednich cyfr. Przy zamawianiu oryginału kodu producent nie musi jej znać, gdyż powinna być ona wyliczona przy wykonywaniu oryginału kodu kreskowego.
Możliwe jest także zastosowanie dwucyfrowego dodatku do kodu kreskowego nazywanego "Add—on". Można w nim zawrzeć okres w którym ukazuje się wydawnictwo. Zaleca się następujące oznaczenia:
dzienniki - przedstawienie kolejności tygodni ("01" ... "53")
tygodniki - numery tygodni w roku ("01" ... "53")
dwutygodniki - numery tgodni w roku ("01", "03" ... "53" lub "02, "04" ... "52")
miesięczniki - numery miesięcy w roku ("01" ... "12")
dwumiesięczniki - numery miesięcy w roku ("01", "03" ... "11" lub "02, "04" ... "12")
kwartalniki - numer miesiąca ukazania się (np. "01", "04", "07, "10")
okresy sezonowe - pierwsza cyfra jest ostatnią cyfrą roku, a druga cyfra numerem pory roku (1 - wiosna, 2 - lato, 3 - jesień, 4 - zima)
roczniki - pierwsza cyfra jest ostatnią cyfrą roku, a drugą cyfra zawsze jest "5"
specjalne, nieregularne - numeracja kolejnych numerów kolejna od "01" do "99".

Budowa kodu
Podstawowe elementy kodu to:
tło kodu o odpowiedniej barwie która odbija światło emitowane przez czytnik
układ kresek z odstępami pomiędzy nimi o odpowiednim układzie reprezentujący graficzne zakodowanie numeru
numer zakodowany zapisany cyframi arabskimi - numer ten jest tylko dla informacji człowieka, czytnik nie bierze go pod uwagę, dla niego informacją jest tylko dany układ kresek
znacznik marginesu - znak > po prawej stronie wyznaczający marines ochronny. Jest to znak pomocniczy ułatwiający określenie koniecznego prawego marginesu ochronnego. Nie jest on konieczny (nie zawsze występuje), konieczne jest jednak zawsze zachowanie właściwego marginesu. Lewy margines ochronny orientacyjnie wyznacza początek pierwszej cyfry
marginesy ochronne - strefa o określonej szerokości (lewy margines jest większy od prawego) po lewej i prawej stronie kodu o barwie tła nie zawierająca żadnych elementów graficznych.

Rozmiary kodów
    Kody EAN mogą mieć różny rozmiar, przy czym należy pamiętać że im mniejszy kod tym mniejsze są dopuszczalne odchyłki odwzorowania szerokości kresek i odstępów a tym samym bardziej dokładny musi być proces drukowania i trudniej jest otrzymać właściwą jakość kodu (patrz następny punkt).
Wielkość kodu można określać współczynnikiem powiększenia lub w skrócie symbolem SC. Wartość nominalna o współczynniku powiększenia 1 (100%) oznaczona jest symbolem SC2.
Maksymalne dopuszczalne pomniejszenie kodu wynosi 80% (wsp. 0.8, SC 0), natomiast powiększenie 200% (wsp. 2.0, SC9).
OPAKOWANIA I ZNAKOWANIE TOWARÓW


Definicja opakowania

Pod pojęciem opakowania rozumie się dającą się oddzielić powłokę pakowanego towaru, mającą go chronić i zabezpieczać przed wpływami otoczenia oraz oddziaływaniem energii mechanicznej  w czasie trwania procesu transportowego.
Według definicji zawartej w PN-88/0-79000 opakowanie jest wyrobem przeznaczonym do ochrony innych wyrobów przed uszkodzeniami, a także do ochrony otoczenia przed szkodliwym oddziaływaniem zapakowanego towaru.
Samo opakowanie jest wg normy DIN 55 405 jednostką składającą się z:
Środka opakowaniowego – jest wyrobem z materiału opakowania, przeznaczonym do pokrycia zapakowanego towaru lub utrzymania go w całości
Materiału opakowania – to materiał, z którego wyprodukowane jest opakowanie
Pomocniczych środków opakowaniowych – obejmują środki, które wraz ze środkami opakowaniowymi służą do opakowania, zamknięcia i przygotowania do wysyłki pakowanego towaru.

2.Funkcje opakowania

Funkcja produkcyjna – opakowanie umożliwia przygotowanie odpowiedniej ilości towarów na wejście do produkcji i pobranie odpowiedniej ilości towarów na wyjście z produkcji.
Funkcja marketingowa – opakowanie wielu towarów stanowi istotną część strategii marketingowej wyrobu, która sprawia, że towar staje się możliwy do odróżnienia od towarów konkurencji.
Funkcja użytkowa – zalicza się do niej ponowne zastosowanie opakowanie u nabywcy  lub zastosowanie do innych celów.
Funkcja logistyczna – opakowanie powinno ułatwi wykonywanie innych procesów logistycznych , warunkują sprawność czynności transportowych, manipulacyjnych i transportowania.

Logistyczne funkcje opakowania są następujące:
Funkcja ochronna – ochrona towaru przez opakowanie jest uważana za najważniejszą logistyczną funkcję opakowania; opakowanie powinno zabezpieczać ładunek przed utratą lub obniżeniem jego jakości w drodze od producenta do konsumenta; opakowanie powinno chroni c towar przy wysyłce przed obciążeniami mechanicznymi i klimatycznymi (wilgotność, temperatura); ma utrudniać kradzież znajdującego się wewnątrz towaru.
Funkcja magazynowa – od opakowania wymaga się, aby ułatwiało ono magazynowanie towaru, tzn. opakowanie powinno nadawać się do układania w stosy; kształt i wymiary muszą pozwalać na bezpośrednie układanie poszczególnych opakowań na sobie; musi poza tym umożliwia wykorzystanie przestrzeni magazynowej,
Funkcja transportowa – opakowanie ma za zadanie ułatwić transport; przy stosunkowo niewielkiej masie opakowania, jego kształt i wymiary powinny pozwolić na optymalne wykorzystanie pojemności środka transportowego,
Funkcja manipulacyjna – polega na ułatwieniu prowadzonych robót ładunkowych ręcznie i mechanicznie,
Funkcja informacyjna – opakowanie jest nośnikiem informacji; opakowanie powinno być tak oznaczone (np. kolorem lub napisami), aby pracownik kompletujący zamówienie w magazynie mógł łatwo zidentyfikować żądane towary; opakowanie towarów kruchych, szybko psujących się, wymagających specjalnego traktowania przy wysyłce powinny być wyraźnie oznakowane symbolami rysunkowymi, znakami lub objaśnieniami,
Funkcja utylizacyjna – ma bardzo duży związek z procesami logistycznymi, gdyż recykling i utylizacja wykorzystywanych wielokrotnie opakowań to także składnik logistyki zwanej logistyką odpadów; jest to ponowne wykorzystanie opakowań przez przedsiębiorstwa lub też wykorzystanie zużytych opakowań jako surowców wtórnych.

3. Jakość opakowań 

Podstawowymi czynnikami, które decydują o  jakości opakowań i składają się na proces ich powstawania są:
projektowanie i opracowanie wzorów opakowań,
opracowanie założeń i technologii produkcji,
wybór i zakup tworzyw opakowaniowych oraz surowców pomocniczych,
wybór i zastosowanie odpowiedniej techniki produkcji
kontrola jakości opakowań

Przed przystąpieniem do projektowania opakowania należy przeanalizować wiele czynników wpływających na wybór konstrukcji opakowania czyli: masę, wymiary i kształt wyrobu, możliwość przeprowadzania demontażu opakowania po jego opróżnieniu z towaru, własności chemiczne wyrobu (wytrzymałość, odporność na działanie wstrząsów), odporność na korozję oraz oddziaływanie czynników klimatycznych, atmosferycznych i biologicznych, przewidywaną technikę transportu i przeładunków, wartość wyrobu.

4. Podział opakowań

Opakowania najczęściej dzieli się według:
Tworzywa – drewno, metal, szkło, tworzywo papierowe, tworzywo sztuczne, tkaniny
Formy konstrukcyjnej – skrzynie, klatki, pudła, beczki, butle, worki
Podatności na składanie i rozbieranie – nierozbieralne, składane, składane gniazdowo
Przeznaczenia – jednostkowe (np. pudełko), zbiorcze (np. skrzynia), transportowe (np. kontener)
Trwałości – jednorazowego użytku, wielokrotnego użytku
Formy rozliczeń – sprzedawane, pożyczane, zwrotne
Związku z produktem – bezpośredni (stykają się z produktem), pośredni (nie stykają się z produktem)

Opakowalnictwo należy do tych dziedzin gospodarki, które się bardzo szybko rozwijają. Powstają coraz to nowe konstrukcje opakowań, stosuje się nowoczesne tworzywa, zwłaszcza będące kombinacją różnych rodzajów materiałów (np. papieru, metalu i tworzyw sztucznych). Szczególne znaczenie przypisuje się funkcjom marketingowym opakowań, ale trzeba wyraźnie zaznaczyć ważność funkcji logistycznych. Rozwój opakowań i doskonalenie ich funkcji logistycznych zwiększają sprawność i niezawodność procesów logistycznych, a także umożliwiają redukcję kosztów tych procesów.

5. Znakowanie opakowań

Znakowanie opakowań transportowych odgrywa bardzo dużą rolę  w organizacji i technice procesu transportowego. Brak właściwych oznaczeń dotyczących przeznaczenia ładunku , jego wrażliwości, sposobu obchodzenia się z nim w czasie transportu może doprowadzić do poważnych uszkodzeń lub całkowitej utraty wartości użytkowej lub funkcjonalnej ładunku, a tym samym – wzrostu kosztów logistycznych.
Właściwe oznakowanie zabezpiecza ładunek przed uszkodzeniami mogącymi powstać w czasie transportu i informuje pracowników ładunkowych o zachowaniu właściwej ostrożności podczas wykonywania robót. Znakowanie opakowań spełnia rolę instruktażową  dla przewoźnika oraz usprawnia prace ewidencyjne
W Polsce od  01.07.1991 r.  Obowiązuje norma PN-91/0-79252. Opakowania transportowe z zawartością. Znaki i znakowanie .Wymagania podstawowe.
Zgodnie z tą normą znaki dzielą się na:
zasadnicze
informacyjne
niebezpieczne
manipulacyjne

Znaki zasadnicze zapewniają rozpoznanie podstawowych cech produktu oraz miejsca przeznaczenia. W grupie tej znajdują się znaki: identyfikacji, odbiorcy i miejsca przeznaczenia.

Znaki informacyjne umożliwiają bliższe rozpoznanie ładunku. Do grupy tych znaków należy oznakowanie zawierające dane o: masie opakowania wraz z zawartością, o wymiarach opakowania oraz o nadawcy opakowania transportowego.

Znaki niebezpieczeństwa wskazuję na szczególne cechy ładunku, groźne dla ludzi i otoczenia. Ładunki oznaczone tymi znakami wymagają stosowania specjalnych środków ostrożności podczas magazynowania, manipulacji ładunkiem oraz w czasie transportu. Do znaków tych należą znaki określające: materiały wybuchowe, gaz, materiały łatwopalne, materiały samozapalne, materiały trujące, żrące i promieniotwórcze.

Znaki manipulacyjne nakazują określony sposób obchodzenia się z ładunkiem podczas transportu i magazynowania oraz wszelkich innych manipulacji. Do grupy tej zaliczane są następujące oznaczenia określające ładunki tłukące się i reagujące na wstrząsy, kruche , łamliwe, aparaty precyzyjne, zakaz używania haków, nakaz ochrony przed nagrzaniem, miejsca zakładania uchwytów, nakaz ochrony przed wilgocią, środek ciężkości oraz ładunki łatwo psujące się. Znaki manipulacyjne wskazują wrażliwość c ładunku i informują o sposobie obchodzenia się z nim w czasie transportu i magazynowania, czyli ostrzegają przed stratami, jakie mogą powstać podczas przewozu i magazynowania

6. Kody kreskowe

Kod kreskowy jest graficznym odzwierciedleniem znaków, stanowiących kombinację jasnych i ciemnych elementów (równoległych kresek o zróżnicowanych szerokościach) mających na celu ich maszynowy odczyt.

Do czego służą te znaki:

Znaki te służą do kodowania danych identyfikujących określanych za pomocą symbolu graficznego, odczytywanego automatycznie przez czytniki (skanery).

Rodzaje kodów kreskowych:

Obecnie znanych jest ponad 200 kodów, częściej stosuje się ich ok.50, a masowo 8
Wyróżniamy m. in. kody:
UPC
EAN
JAN
IAN
EAN 13 (kod główny i do oznaczania jednostki konsumenckiej)
EAN 8
EAN 128 (kod uzupełniający , do oznaczania miejsca produkcji I numeru serii)
DUN 14 (do oznaczania jednostki wysyłkowej)

KORZYŚCI Z WPROWADZANIA KODÓW KRESKOWYCH:

Możliwość uzyskiwania przez odbiorców sprzedawanych towarów bieżącej, szczegółowej informacji na temat zbytu
Przyspieszenie obrotu towarowego i zmniejszenie wydatków związanych z ruchem towarów
Oszczędność czasu pracy przeznaczonego na inwentaryzację towarów o ok. 25%
Oszczędność siły roboczej przy magazynowaniu o ok. 20%
Zmniejszenie wielkości zapasów o ok. 30%
Usprawnienie wzajemnych relacji między handlem i produkcją
Polepszenie ochrony majątku jednostek handlowych
Przyspieszenie obsługi klientów o około 15%
Usprawnienie wymiany handlowej z zagranicą
Operatywne zarządzanie magazynami i placówkami handlowymi
Opakowania często zaopatrzone są w instrukcje przemieszczania w oryginalnym języku kraju pochodzenia oraz piktogramy przesyłkowe. W pewnym stopniu może to zabezpieczyć wysyłkę, jednak dla towarów wysyłanych do krajów używających innych języków, lub przez te kraje, instrukcja ta jest mało przydatna a zupełnie nieprzydatna dla ludzi przemieszczających opakowania będących analfabetami.
Znaki graficzne przesyłkowe dają najlepszą możliwość przekazania zaleceń nadawcy, a ich zastosowanie niewątpliwie zmniejszy straty i uszkodzenia spowodowane niewłaściwym przemieszczaniem.
PN-EN ISO
Znaki graficzne opracowane są na podstawie normy ISO 7000:1989.

Znaki zasadnicze
Są to znaki, które wynikają z warunków umowy handlowej. Znaki te umożliwiają identyfikację ładunku, a także miejsca jego przeznaczenia (np. znak transakcji, miejsce przeznaczenia, znak odbiorcy).

Znaki pomocnicze
Są to znaki, które mają za zadanie określić cechy handlowe opakowania i pochodzenia ładunku (np. numer opakowania, masę jednostki ładunku, kraj pochodzenia towaru itd.).
Efekt byczego bicza (bullwhip effect) jest pojęciem związanym z łańcuchem dostaw. Efekt ten wyjaśnia wahania sprzedaży (popytu), produkcji i dostaw. Pod pojęciem tym rozumie się zniekształcenia popytu, nasilające się wraz z przesuwaniem się w górę łańcucha dostaw.
Efekt ten wynika głównie z nieefektywnego przepływu informacji w łańcuchu dostaw, co powoduje gromadzenie nadmiernych zapasów u poszczególnych partnerów. Wymienia się cztery podstawowe przypadki efektu byczego bicza:
  • efekt Forrestera, związany z czasem realizacji i przetwarzania sygnału o poziomie zapotrzebowania,
  • efekt Burbidge’a, związany z grupowaniem zamówień,
  • efekt Houlihana, związany z racjonowaniem i niedoborem produktów,
  • efekt promocji, związany z fluktuacją cen.
Pojawienie się efektu byczego bicza powoduje wzrost zróżnicowania popytu i zamówień w kolejnych ogniwach łańcucha dostaw, a tym samym niekorzystnie wpływa na stabilność działań realizowanych przez cały łańcuch. Przyczyny powstawania efektu byczego bicza można ująć w dwie grupy:
  • wynikające z działalności operacyjnej podmiotów,
  • wynikające z zachowań podmiotów.
Do pierwszej grupy zaliczyć można:
  • prognozy popytu,
  • wielkość partii zamówienia,
  • fluktuację cen,
  • limitowanie lub brak zapasu,
  • czas realizacji zamówienia,
  • politykę gospodarowania zapasami,
  • politykę uzupełniania zapasów,
  • niewłaściwy system kontroli,
  • brak przejrzystości,
  • liczbę szczebli w łańcuchu dostaw,
  • efekt mnożnikowy,
  • brak synchronizacji działań,
  • niedojrzenie sprzężenia zwrotnego,
  • optymalizację częściową (suboptymalizację),
  • procesy realizowane w podmiotach,
  • ograniczone zasoby.
W drugiej grupie wymienia się:
  • zaniedbania decyzyjne w zakresie opóźnień w realizacji dostaw,
  • braki w wykształceniu personelu (brak odpowiednich szkoleń),
  • strach przed wystąpieniem braku zapasu.
Efektu byczego bicza dotyczą również rozważania odnośnie do fizycznego i informacyjnego punktu granicznego. W fizycznym punkcie granicznym następuje zmiana zasad sterowania przepływami produktów, kształtowanymi na zasadzie ssania i tłoczenia.
Podręczny praktyczny słownik terminów logistycznych obejmuje spotykane w praktyce, potoczne pojęcia.
Definicje zostały uporządkowane i zestandaryzowane w gronie praktyków naszego Forum Podażowego. Wszystkie terminy są kompatybilne ze Słownikiem Terminologii Logistycznej wydanym przez Instytut Logistyki i Magazynowania w Poznaniu.
Paletowa Jednostka Ładunkowa, pjł.
– jednostka ładunkowa uformowana na palecie (zazwyczaj na palecie EUR 1 bądź podobnej)
Paletowa jednostka ładunkowa jednorodna, paleta homogeniczna
– ładunek uformowany na palecie zawiera tylko jedną partię jednej pozycji asortymentowej (jednego numeru SKU, pojedynczego indeksu)
Paletowa jednostka ładunkowa jednorodna pełna, paleta homogeniczna pełna (produkcyjna, full)
– maksymalnie wypełniona paletowa jednostka ładunkowa jednorodna, zgodnie z danymi i/lub wymaganiami logistycznymi
Paletowa jednostka ładunkowa jednorodna niepełna, paleta homogeniczna niepełna
– ładunek na palecie zawiera tylko jedną partię jednej pozycji asortymentowej, nie jest uformowana  do maksymalnej wysokości, górna warstwa może nie być pełna
Paletowa jednostka ładunkowa niejednorodna, paleta mieszana (mix, niejednorodna, heterogeniczna)
– ładunek uformowany na palecie zawiera więcej niż jedną pozycję asortymentową (więcej niż jeden numer SKU, indeks) lub więcej niż jedną partię jednej pozycji asortymentowej (jednego numeru SKU, pojedynczego indeksu)
Paletowa jednostka ładunkowa niejednorodna o pionowym grupowaniu asortymentu, kolumny (słupki, wieże, ustawienie słupkowe, kolumnowe, wieżowe)
– takie ułożenie produktów na paletowej jednostce ładunkowej, aby zachować bezpośredni dostęp do każdego z produktów (bez konieczności przekładania innych produktów), grupowanie produktów (SKU) w układzie pionowym (w przeciwieństwie do poziomego – w jednorodnych warstwach)
Stos paletowych jednostek ładunkowych jednorodnych niepełnych, paleta-sandwich, kanapka
– paletowe jednostki ładunkowe jednorodne niepełne o pełnych warstwach układane jedna na drugiej (piętrzone); często, by uniknąć kontaktu towaru z paletą na nim ustawianą, stosuje się przekładki kartonowe
Stos paletowych jednostek ładunkowych niejednorodnych niepełnych, sandwich-mix, kanapka-mix
– paletowe jednostki ładunkowe niejednorodne niepełne o pełnych warstwach układane jedna na drugiej (piętrzone); często, by uniknąć kontaktu towaru z paletą na nim ustawianą, stosuje się przekładki kartonowe
Warstwa
– liczba opakowań jednostkowych lub zbiorczych towaru sztukowego tworzących jeden pełen poziom jednostki ładunkowej; często – jednorodna, minimalna wielkość zamówienia (zależnie od specyfiki produktu i warunków handlowych)
Paleta EUR 1 (Paleta EUR)
– paleta drewniana wymienna (wielokrotnego użytku) o wym. 800×1200 mm, spełniająca wszystkie wymagania określone w Karcie UIC 435-2, m.in. właściwe drewno, odpowiedni wymiar i konstrukcja, właściwe oznaczenia oraz brak uszkodzeń dyskwalifikujących. Palety EUR występują z oznaczeniem EPAL, UIC bądź z oznaczeniami uprawnionych kolei
Paleta EUR 2
– paleta drewniana wymienna (wielokrotnego użytku) o wym. 1200×1000 mm, o poprzecznym układzie desek górnych i płozami na wszystkich czterech bokach, spełniająca wszystkie wymagania określone w Karcie UIC 435-2, m.in. właściwe drewno, odpowiedni wymiar i konstrukcja, właściwe oznaczenia oraz brak uszkodzeń dyskwalifikujących. Palety EUR występują z oznaczeniem EPAL bądź z oznaczeniami uprawnionych kolei
Paleta EUR 3
– paleta drewniana wymienna (wielokrotnego użytku) o wym. 1000×1200 mm, o wzdłużnym układzie desek górnych i płóz, spełniająca wszystkie wymagania określone w Karcie UIC 435-2, m.in. właściwe drewno, odpowiedni wymiar i konstrukcja, właściwe oznaczenia oraz brak uszkodzeń dyskwalifikujących. Palety EUR występują z oznaczeniem EPAL bądź z oznaczeniami uprawnionych kolei
Paleta EUR 6 (stary model)
– paleta drewniana wymienna (wielokrotnego użytku) o wym. 800×600 mm, spełniająca wszystkie wymagania określone w Karcie UIC 435-2, m.in. właściwe drewno, odpowiedni wymiar i konstrukcja, właściwe oznaczenia oraz brak uszkodzeń dyskwalifikujących. Palety EUR występują z oznaczeniem EPAL bądź z oznaczeniami uprawnionych kolei
Paleta EUR 6 (nowy model)
– paleta drewniana z metalowymi wspornikami wymienna (wielokrotnego użytku) o wym. 800×600 mm, spełniająca wszystkie wymagania określone w Karcie UIC 435-2. Paleta w trakcie testów (stan na 04.2012)
Europaleta (paleta o wymiarach Palety EUR)
– potoczne, nieprecyzyjne określenie palet drewnianych o wymiarach 800×1200 mm, powstałe z uproszczenia pojęcia „Palety EUR”, w praktyce odnosi się zarówno do palet EUR1, palet poolowych o tych samych rozmiarach (oferowanych na wynajem) oraz innych o takich samych wymiarach i zbliżonej konstrukcji
Paleta EPAL
– paleta drewniana wymienna (wielokrotnego użytku) o wym. 800×1200 mm, spełniająca wszystkie wymagania techniczne określone w Karcie UIC 435-2, m.in. właściwe drewno, odpowiedni wymiar i konstrukcja oraz brak uszkodzeń dyskwalifikujących. Nosi oznaczenia EPAL na obu skrajnych wspornikach. Produkowane od sierpnia 2013r.
Paleta Euro a EUR a EPAL
– zobacz: Paleta EUR, Paleta EUR 1, Paleta EPAL, Europaleta;
EUR to znak towarowy, którego dysponentem jest UIC, EPAL to znak towarowy, którego dysponentem jest European Pallet Association EPAL e.V.
Półpaleta
– paleta o wymiarach 800×600 mm (połowa palety EUR1), w praktyce najczęściej spotykane w tym rozmiarze są palety typu DHP bądź EUR 6
Ćwierćpaleta, paleta ekspozycyjna, paleta wystawowa, paleta in-out’owa, paleta akcyjna
– paleta o wymiarach 400×600 mm, o konstrukcji umożliwiającej obsługę palety przy zastosowaniu standardowego wyposażenia magazynu; często stosowana do bezpośredniej ekspozycji towaru na powierzchni sklepowej, tworzenia stoisk promocyjnych
Paleta DHP (Duesseldorf, duesseldorfer)
– paleta o wymiarach 800x600mm, o określonej konstrukcji: drewniane 7 desek górnych i 3 płozy, 6 stalowych wsporników narożnych (o grubości min. 3mm), 3 plastikowe środkowe wsporniki tulejowe; paleta czterowejściowa (wejścia do wideł wózka widłowego z każdej strony palety) o nośności maksymalnej 500kg
Palety kolorowe
– potoczne, nieprecyzyjne określenie palet (niezależnie od ich rozmiaru) wyróżnionych kolorem, będących własnością pooli paletowych (firm specjalizujących się w usługach wynajmu palet – patrz. pooling paletowy). Do kategorii tej należą takie palety jak: palety CHEP (palety niebieskie), palety LPR (palety czerwone) oraz IPP LOGIPAL (palety brązowe).
Palety białe
– nieprecyzyjne, potoczne określenie palet jednorazowych bądź EUR (wymiennych), wynika z naturalnego koloru użytego drewna.
CHEP
– firma specjalizująca się w usługach wynajmu różnych rodzajów palet (pooling paletowy) wyróżniających się kolorem niebieskim oraz białym oznaczeniem logo CHEP. Firma CHEP oferuje palety wyłącznie w systemie wynajmu (outsourcing paletowy), nie sprzedaje palet. Wymiania, zakup lub sprzedaż palet CHEP przez podmioty inne niż CHEP jest zabroniona.
Paleta CHEP (paleta niebieska)
– palety będące własnością firmy CHEP, nie będące paletami wymiennymi, ani paletami EUR. Paleta oznaczona kolorem niebieskim (na kolor niebieski pomalowane są wszystkie deski lub wyłącznie wsporniki) oraz białym logo CHEP
IPP Logipal
– operator poolu paletowego IPP (palety brązowe)
LPR (La Palette Rouge)
– operator poolu paletowego LPR (palety czerwone)
EP Serwis
– firma obsługująca klientów w zakresie gospodarki paletowej. Jako pierwsi w Polsce wprowadzili usługę wynajmu – otwartego poolu paletowego. Pozostały zakres usług to: naprawa palet stacjonarna i mobilna, dostawa palet, wymiana palet, odkup sald paletowych, recykling zużytych opakowań drewnianych i produkcja z nich elementów składowych palet
Pool Paletowy EP Serwis (Serwis Palet)
– wynajem palet w systemie poolu otwartego oparty na licencjonowanych paletach EUR i EPAL, alternatywa dla zamkniętego poolu paletowego
Kanapkowanie pustych palet
– potoczne określenie dla układania pustych palet naprzemiennie jedna w drugą, tzn. co druga do góry płozami
Pool paletowy
– określenie firmy zajmującej się profesjonalnie wynajmem palet stanowiących jej własność; pula palet wypożyczanych ich użytkownikom przez wyspecjalizowany podmiot
Pool otwarty
– zbiór (pula) palet wymiennych, z których korzystać mogą wszyscy uczestnicy danego obrotu towarowego (zazwyczaj odnosi się do palet EUR będących własnością i w gestii nadawców towaru)
Pool zamknięty
– zbiór (pula) palet wymiennych, zarządzany przez operatora poolu; z palet tych mogą korzystać podmioty obsługiwane przez operatora poolu
Pool zamknięty niekolorowy
– zbiór (pula) palet będących w gestii ich właściciela (zazwyczaj nie służą wymianie towarowej z innymi podmiotami)
Pooling palet
– wynajem palet przez wyspecjalizowany podmiot (operatora poolu), palety w ramach poolingu używane są przez wiele podmiotów (klientów poolu)
Kwit paletowy
– dokument potwierdzający przyjęcie palet EUR od dostawcy, potrzebny do odbioru palet EUR na określonych przez jego wystawcę zasadach
Pooling (w transporcie)
– współdzielenie przestrzeni ładunkowej w środkach transportu przez niezależne podmioty
Piętrzenie (ang. stacking)
– umieszczanie jednostek ładunkowych jedna na drugiej w kilku poziomach tworząc stosy
Piętrowalność (ang. stackability, stacking capacity)
– zdolność paletowych jednostek ładunkowych do piętrzenia (ze względu na sposób uformowania, charakterystykę produktów)UIC 435
– Karta UIC 435 (kodeks UIC 435) – zbiór norm i wytycznych dotyczących palet EUR, stworzony i opublikowany przez Międzynarodowy Związek Kolei (Union Internationale Des Chemins De Fer), który jest dysponentem znaku EUR. Istnieją wytyczne do produkcji palet (np. UIC 435-2 dotyczy „palety ładunkowej płaskiej czterodrogowej z drewna o wymiarach 800 mm x 1200 mm – EUR1”) jak dla ich napraw (UIC 435-4)
Paleta jednorazowa
– paleta niewymienna, nie podlegająca kryteriom oceny, palety jednorazowe ze względu na swą konstrukcję oraz zastosowany materiały, są zazwyczaj tańsze i mniej wytrzymałe od palet wymiennych
Paleta przeliczalna
– paletowa jednostka ładunkowa, której zawartość można policzyć bez konieczności jej rozformowania
Depozyt (paleta, skrzynki, butelki)
– potoczne określenie opakowań zbiorczych (np. skrzynki oraz butelki do piwa), które odbiorca przyjmuje na stan magazynowy (jak i fizycznie do magazynu), rozliczając się za nie z dostawcą poprzez kaucję
Artykuł stockowy
– towar podlegający składowaniu w magazynie odbiorcy przed jego dalszą wysyłką (w przeciwieństwie do towaru tranzytowego)
Artykuł tranzytowy, towar cross-dockowy
– towar przyjmowany do magazynu odbiorcy, którego dalsza wysyłka następuje z pominięciem procesu składowania (cross-docking)
Miejsce paletowe
– określenie przestrzeni dedykowanej do wykorzystania przez paletową jednostkę ładunkową (najczęściej zbudowaną na palecie EUR 1) – zazwyczaj w regale paletowym, magazynie bądź w przestrzeni ładunkowej środka transportu; w praktyce – często wielkość przestrzeni ładunkowej bądź magazynowej wyrażana jest ilością dostępnych miejsc paletowych
Przekładki (kartonowe)
– płaskie arkusze tektury kształtem odpowiadające palecie, służące do rozdzielania warstw towaru na palecie oraz w szczególności – ochrony wierzchniej warstwy w przypadku piętrzenia palet (ustawiania w „kanapkę”, paleta na palecie)
Narożniki paletowe (naroża)
– elementy z tektury (najczęściej) służące wzmocnieniu i ochronie paletowej jednostki ładunkowej; nakładane są na narożniki towaru ustawionego na palecie, przed owinięciem folią stretch
Bindowanie, bindownica, binda
– binda – opaska z wytrzymałego tworzywa sztucznego służąca do zabezpieczenia towaru ustawionego na palecie;
– bindowanie – opasanie towaru i palety przy użyciu bindownicy (urządzenia naciągającego i łączącego taśmę) w taki sposób, by jak najlepiej zespolić paletową jednostkę ładunkową
Stretch, stretchowanie, foliowanie
– stretch – folia elastyczna służąca do zabezpieczenia towarów ustawionych na palecie;
– stretchowanie (foliowanie) – owijanie paletowej jednostki ładunkowej naciągniętą folią stretch
SKU, referencja, indeks
– Stock Keeping Unit, produkt, wariant, artykuł (prawidłowo: pozycja asortymentowa) wyróżniona unikatowym numerem identyfikacyjnym, wg którego jest zamawiana i obsługiwana w łańcuchu dostaw; SKU najczęściej odnosi się do jednostkowych opakowań konsumenckich, ale może dotyczyć również opakowań zbiorczych (o ile mają odrębny numer identyfikacyjny).
Liczba SKU w ofercie danej firmy bądź kategorii produktów jest miarą szerokości asortymentu.
Kod EAN
– potoczne, nieprecyzyjne określenie odnoszące się do numeru GTIN, najczęściej wyrażonego kodem kreskowym w symbolice EAN-13
EAN
– GS1 (dawniej EAN) – organizacja non-profit o globalnym zasięgu, powołana do zarządzania zbiorem otwartych standardów identyfikacyjnych i komunikacyjnych, tzw. „systemem GS1”; pod nazwą GS1 działa od 2005 roku, ale działalność prowadzi od lat 70 XX wieku
GTIN
– Global Trade Item Number, globalny numer jednostki handlowej; identyfikator GS1 służący identyfikacji jednostek handlowych, unikatowy w skali świata identyfikator produktu
GLN
– Global Location Number, globalny numer lokalizacyjny; identyfikator GS1 służący identyfikacji lokalizacji (zarówno podmiotu gospodarczego, jak i jego części, np. magazynu, zakładu produkcyjnego itp.).
Minimalna wielkość zamówienia (ang. minimum order quantity)
– najmniejsza dopuszczalna wielkość/wartość zamówienia; w praktyce może odnosić się do ilości zamawianych towarów (wyrażonej np. jako minimalna liczba sztuk lub wielokrotność minimalnej liczby sztuk) bądź łącznego zamówienia do dostawcy (wyrażonego wartościowo lub ilościowo)
Opakowanie zbiorcze (ang. DU – distribution unit, outer, case; fr. combien), często karton, skrzynka, zgrzewka bądź tacka
– opakowanie zbiorcze dla jednostkowych opakowań konsumenckich (CU – consumer unit), podstawowa jednostka sprzedaży do sieci handlowych i dużych odbiorców; często – podstawowa jednostka tworzenia paletowych jednostek ładunkowych
Opakowanie jednostkowe (ang. CU – consumer unit)
– podstawowa jednostka sprzedaży dla finalnego konsumenta. Najczęściej jest to 1 sztuka danego produktu (SKU), choć może to być też wielopak posiadający odrębny numer GTIN (opakowanie zawierające więcej niż 1 sztukę produktu)
Kompletacja (ang. picking)
– proces fizycznej kompletowania zamówienia w magazynie (zbierania produktów zgodnie ze specyfikacją i formowania z nich jednostki ładunkowej, najszczęściej paletowej); picking jest realizowany na podstawie zamówienia odbiorcy, zgodnie z ustaloną specyfikacją
Preparacja
– patrz: kompletacja, picking; w praktyce określenie to częściej używane jest dla pickingu realizowanego w magazynie dystrybucyjnym sieci na podstawie zamówienia dostawy ze sklepu
Cross-dock (x-dock)
– platforma (magazyn przeładunkowy) lub proces, polega na przyjęciu towaru i natychmiastowym wydaniu bez procesu składowania, niezależnie od tego, czy dochodzi do dekompletacji przyjętych paletowych jednostek ładunkowych i następującego z nich pickingu, czy też nie
Awizacja
– potwierdzenie przez nadawcę terminu (dzień, godzina) dostawy; w praktyce – ułatwia i przyspiesza przyjęcie dostawy po stronie odbiorcy
PCB (skrót fr. par combien, ang. per outer)
– liczba opakowań jednostkowych (konsumenckich, ang. CU, consumer unit) w opakowaniu zbiorczym (ang. DU – distribution unit)
DLV (skrót fr. date limite de vente), ang. shelf-life, sell-by date, display-until date
– dosłownie: termin przydatności do sprzedaży; data, po której danego towaru nie należy już sprzedawać; termin ten nie może przekraczać terminu przydatności do spożycia (dla produktów żywnościowych) bądź terminu przydatności do użycia (dla pozostałych)
WZ, Dokument WZ, wuzetka
– dokument wydania zewnętrznego, potwierdzający fizyczne przemieszczenie towaru od nadawcy; dokumentowi WZ odpowiada dokument PZ – przyjęcia zewnętrznego, wystawiany w magazynie odbiorcy
KOP, Karty Oceny Palet
– dokument służący łatwej identyfikacji i ocenie palet EPAL i EUR, stworzony przez ECR Polska i PKN Epal oraz POHiD. Najnowszą wersję KOP można bezpłatnie pobrać ze strony ECR Polska: 

Witam

środa, 13 kwietnia 2016
Posted by Unknown
Witam. Jestem uczniem klasy 1 TL.
Zapraszam do czytania!
Postaram się zamieszczać na bieżąco, w sposób uporządkowany, informacje dotyczące logistyki i dystrybucji.
Welcome to My Blog

Popular Post

Blogger templates

Obsługiwane przez usługę Blogger.

- Copyright © JD DIS -Robotic Notes- Powered by Blogger - Designed by Johanes Djogan -